انواع تیغ (برش)
یکی از مراحل پس از چاپ برش می‌باشد و پروژه‌های چاپی به دو روش تک‌تیغ و دوتیغ برش می‌شوند. برای دانستن تفاوت این دو نوع برش، لازم است ابتدا کمی در مورد بلید یا اضافه رنگ بدانید:
به فضایی که خارج از محدوده طرح اصلی قرار دارد و بعد از چاپ برش خورده و دور ریخته می‌شود، بلید bleed می‌گویند. این حاشیه سفید نبوده و در واقع با بزرگتر شدن حواشی کار ایجاد شده است.
معمولا در مراحل آماده‌سازی طرح برای چاپ، فضای طراحی یا زمینه رنگی کار تا محدوده بلید در نظر گرفته می‌شود. این فاصله را عموما برای از بین بردن خطا‌های رایج برش در نظر می‌گیرند. اما بسته به نوع فرآیند چاپ ممکن است دلایل دیگری هم داشته باشد.
- bleed در ایران به اضافه‌رنگ مصطلح است.
در اکثر سفارشات، فرم چاپی ابعادی استاندارد دارد و برای جلوگیری از هزینه اضافی، کار چاپی در آن تکرار می‌شود سپس با دستگاه‌ها برش خورده و جدا می‌شود. در صورت یکی بودن ابعاد طرح با ابعاد تیغ، کوچکترین جابجایی در روند برشکاری و قالب‌زنی باعث می‌شود لبه‌های کار بدون چاپ و سفید بماند. برای حل این مشکل باید ابعاد طرح را چیزی بزرگتر از ابعاد قالب یا مرز تیغ در نظر گرفت تا در صورت وجود خطا در روند برش، طرح نهایی دچار مشکل نشود. به طور کلی محدوده bleed ارتباط مستقیم با دقت ماشین چاپ و دستگاه برش زنی دارد، یعنی با در نظر گرفتن اندازه جابجایی تیغ و ضریب آن به دو می‌توان از bleed مطمئنی بهره برد. معمولا اندازه اضافه رنگ بین 3 تا 5 میلیمتر در نظر گرفته می‌شود. به این حالت برش دوتیغ می‌گویند.
طرح‌هایی با زمینه سفید یا تنپلات که بافت یا طرح به خصوصی در حاشیه ندارند، (مانند تصویر زیر) نیاز به بلید نداشته و طرح به صورت تک‌تیغ برش می‌خورد.
برش نیم‌تیغ نیز نوعی از برش است که برای طرح‌های خاص برای لیبل‌ها و کاغذهای پشت چسب‌دار به کار می‌رود. در این روش لایه روییِ کاغذ برش خورده، به گونه‌ای که این برش به لایه زیریِ کاغذ نفوذ نمی‌کند و این امر باعث می‌شود به راحتی لایه‌های رویی از سطح زمینه جدا شود.